Merdivenli Ev

Ayancık’ta bir yıl geçmişti, tayin olup gelen yeni personel için askeri misafirhaneyi boşaltmak istemiştik. Daha fazla uyuyabilmek ve kışın sıcacık odaya uyanmak adına radardaki kaloriferli misafirhaneye geçtik. Önceleri güzeldi ancak kasabaya inip tekrar radara çıkmak oldukça yorucu oluyordu. Araba yokluğundan bazen aşağıya inemediğimiz günler bile oluyordu. Ayancıklı can dostum Hüseyin Yavuz (Sakal Hüseyin) Akbank karşısındaki evlerini bana kiraya verebileceğini söyledi. Biz de beş arkadaş bu eve taşındık. O günden sonra da kendimize Grup Beş adını verdik. Daha sonra bu bekâr evinden Mehmet ile olan anlaşmazlığımız nedeni ile ayrıldım.

SOLDAN SAĞA: FAİK OZANSOY – HÜSEYİN UYSAL – MUSTAFA KILIÇ OTURANLAR: EROL AYDIN – MEHMET BİNGÖL

Akbank karşısındaki evimiz iki odalı idi. Küçük bir girişten sonra bakla sofa derler ya, öyle bir sofamız vardı. Yemek masamız da bu sofada yer alırdı. Giriş kapısı tarafında küçük bir de mutfağımız vardı. Sofanın diğer tarafında bir banyo, bitişiğinde de tuvaletimiz vardı. Cadde tarafında yer alan iki oda mevcuttu. Sağdaki biraz küçük olan odada ben ve Faik kalıyorduk. Diğer odada ise Erol, Mehmet ve Hüseyin’in yatakları vardı. Bir de televizyonumuz vardı. O da Mehmetlerin odasındaydı. Herkes kendi odasının temizliğinden sorumluydu. Diğer ortak alanların temizliği ise sıra ile yapılırdı. Bunun için temizlik listesi bile hazırlamıştık. Ancak bu listede bazen Erol Aydın’ı pas geçerdik. Onun yerine diğer dört kişi temizliği üstlenirdik. Çoğu zaman Erol buna izin vermez, nöbet istirahatında tüm evi pırıl pırıl yapardı. Erol’u temizlik dışında bırakmak isteyişimizin en büyük nedeni Erol harika yemek yapardı. Hepimiz onun yaptığı yemekleri çok severdik. O yokken ben yemek yapardım. Ama Erol’un lezzetini yakalamam mümkün olmazdı.

AKBANK’IN KARŞISINDAKİ MERDİVENLİ EV

Evimiz ikinci kattaydı. Evin giriş kapısı yan sokaktaydı. Sokak dediğime bakmayın. Küçük sokağımız merdivenlerden ibaretti. Bizim kapıdan sonra da yukarı doğru daralarak devam ederdi. Yukarılarda birçok komşumuz bu merdivenli sokağı kullanırdı. Kış olmadan orman fabrikasından alınan bozuk parke artıkları bu merdivenin aşağısına indirilirdi. Yukarıdaki evlere de çuvallarla, leğenlerle, kovalarla taşınırdı. Gurup Beş’liden o an evde kimler varsa odun taşıyan komşularımızı gördüğümüz zaman hemen eşofmanlarımızı giyip yardıma giderdik. Gülüş cümbüş odunları komşularımızın depolarına taşırdık. Bizler hem yardım etmenin hem de spor yapmanın mutluluğunu yaşardık. Ancak esas mutluluk akşama gelirdi. Kapımızın zili çalardı. Açtığımızda o gün odununu taşıdığımız komşumuzun kızı ya da oğlu bir tepsi dolusu yemeği bize ikram ederlerdi. Dayanışma, paylaşma ve komşuluk işte gerçek mutluluk. Küçük evimizde dostlarımızı da ağırlardık. En çok ev sahibimiz Hüseyin Yavuz bizi ziyarete gelirdi. Çay demleyip sabahlara kadar sohbet ettiğimiz olurdu.

YUKARIYA DOĞRU DARALAN MERDİVENLER

Erol Aydın Silifkeliydi. Zaman zaman Silifke muhabbeti yaptığımızda develerden bahsederdi. Bir gün sofrada hurma yerken Erol, hurmanın şekli deve dışkısına benziyor dedi. Çok ilgimi çekmişti. Hayatımda deve dışkısı görmemiştim. İzne gittiğinde getirmesini rica ettim. O sene Erol senelik iznini kullandı. Gelirken de unutmamış deve dışkısı getirmiş. Gerçekten de benziyordu. Daha çok da mini grisini (Galeta) gibiydi. Onun biraz tombulca ve parlağı. Erol bana deve dışkısını gösterdi, gülerek muhabbet ettik. Sonrasında naylon torbası ile yatağının altına koydu. Deve dışkısından Mehmet’in haberi yoktu. Bir gün tesadüf evde yalnız ikimiz vardık. Ben Mehmetlerin odasında televizyon seyrediyordum. O günlerde yine Mehmet ile bir konuda anlaşamamış, birbirimizle konuşmuyorduk. Mehmet mutfağa gitti yiyecek bir şeyler aradı. Yoktu ve doğal olarak bulamamıştı. Zaten dünden kalan makarnayı ben ondan önce tüketmiştim. Bir ara Mehmet yatağın örtüsünü kaldırdı. Dikkatini şeffaf torbadaki deve dışkıları çekti. Ben için için gülmeye başladım. Neler olabileceğini düşündükçe içimi hain bir sevinç kaplıyordu. Torbayı eline aldı, ağzını açtı, kokladı. Kendimi gülmemek için zor tutuyordum. Finalin bir an önce gelmesini istiyordum. Bir taraftan da beni süzüyordu. Ben bakışını fark edince yüzümü televizyona çeviriyordum. Nihayet Mehmet deve dışkısını ağzına attı ve ısırdı. Önce suratı değişti, yüzü buruştu. Son bir çaba ile ağzında iki çevirdi. Artık kendimi tutamadım. Kahkahalarla gülmeye başladım. Zeki çocuk anladı tabii. Koşarak lavaboya gitti. Dönüşte:

• Niye gülüyon gardaş?
• Niye gülmeyeyim. Sen ne yediğini biliyor musun?
• Neymiş?
• Sen deve boku yedin oğlum.
• Niye söylemiyorsun o zaman?
• Niye söyleyeyim, ben senle küsüm gardaş.

Merdivenli evin güncel görseli