Çocuklarda Düz Tabanlığın Dört Önemli Belirtisine Dikkat

Çocuklarda düztabanlık, ayak iç kısmındaki kavsin düzleşmesiyle karakterize olup genetik yatkınlık, obezite ve travma gibi çeşitli faktörlerle ilişkilendirilebilmektedir. Bebeklik döneminde taban yağ dokusunun yoğunluğu nedeniyle birçok çocukta doğuştan düztaban görünümü gözlenir; ayak kemerleri ise yürümeye başladıktan sonra yıllar içinde kademeli olarak şekillenir.

Fizyolojik ve patolojik düztabanlık ayrımı

Erken çocukluk döneminde görülen ve genellikle yüklenme ile kaybolan esnek düztabanlık, çoğu zaman gelişimin normal bir parçası olarak değerlendirilir. Bu tip vakalarda aile öyküsü pozitif olabilir; çoğunlukla belirgin yakınma oluşturmaz ancak bazı çocuklarda ayak veya ayak bileği çevresinde ağrıya yol açabilir. Asemptomatik olgularda gereksiz tetkik ve tedavilere başvurulmaması önerilir.

Sert düztabanlık ise oturma ve ayakta durma pozisyonlarında medial kavsin oluşmaması ile ayırt edilir ve doğuştan ya da sonradan kazanılmış olarak ortaya çıkabilir. Doğuştan nedenler arasında aksesuar naviküler kemik, tarsal koalisyon ve vertikal talus yer alırken; kazanılmış nedenler arasında posterior tibial tendon yetmezliği, travma ve tümörler sayılmaktadır. Sert düztabanlık sıklıkla semptomatiktir ve değerlendirilmesi gerekir.

Risk faktörleri, belirtiler ve tedavi yaklaşımı

Düztabanlığın hayat kalitesini etkileyebilecek belirtileri arasında topuk veya kavs bölgesinde ağrı, hareketle artan ağrı, ayak bileği şişliği ve ayak bileği çevresinde gerilim sayılmaktadır. Risk faktörleri arasında obezite, diyabet, romatizmal eklem iltihapları, ayak/ayak bileği yaralanmaları ve yaşlanma yer alır. Erken teşhis; semptomatik esnek ve sert düztabanlıkta nedene yönelik, deformite düzeltici tedavilerin planlanması açısından önem taşımaktadır. Belirti vermeyen gelişimsel esnek düztabanlıklarda ise ortopedik müdahaleden kaçınılması ve izlem önerilmektedir.

Kaynak: BYZHA