ÖZLÜYORUM …

Akşamın soğuk , kapkara yüzü
Çarparken tüm yaşanmışlıklarıma,
Kendimi saklıyorum sanki
Fırtınadan korkarcasına…

Nerde kaldı benim çocukluğum,
Hani  bir zamanlar çok mutluydum,
Kalabalıktı soframız,
Baş köşede babamız,
Annem de yanımızda , hep hayatımızdaydı,
Bizim kolumuz ve kanadımızdı.
Çok erken başladı bizde ,
Sonbahar geldi sanki evimize.
Yaprak dökümü ile sarsıldık hepimiz.
Gurbet babamızı çekti aldı ,
Arkasından annemiz ile yüreğimiz yandı.
Durur mu hiç aç gözlü dünya,
Üniversite derken abimizi de kopardı bizden .
Alışmıştı ya bir kere bizi yutmaya…
Aç gözlü işte bu dünya .
Beni de savurdu bir kenara hiç beklemeden.
İpin ucu geçmişti hani, bir kere eline,
Aşkolsun durdurabilene….
Doyar mı hiç bu aç gözlü dünya,
Arkamdam sıra ile diğer kardeşlerim de koptu.
Hepsi birer birer yuvadan uçtu .
Bir de tam bir Osmanlı kadını gibi,
Başı her zaman dik ve mağrur,
Hepimizin üstünde vardır
İnkâr edilemez eli ile emeği,
Asla eğilmemiş ki kimseye beli,
Bir anneannemiz vardı.
İşte o , asla yalnız bırakılmazdı .
Yaşlılık ağır ve zor gelmeye başladı
Ve günün birinde kader onu bizden kopardı.
Bir kere dağılmıştık ya ,
Artık biraraya gelmek Allah’a kalmıştı.
Herkes evlendi , yuvasını buldu dedik .
Çoluk , çocuğa erdik.
Kimimiz güldü , kimimiz ağladı.
Annemizin vefatı yüreklerimizi dağladı.
Ama biz beş kardeş hep birbirimizi sevdik .
Annemizin bize nasihatıdır dedik,
Babamızın evlenmesine izin verdik.
Canım babacım , hayatta kalan tek dev çınarımız.
En ufak bir sıkıntıda hep beraber yanarız .
Baba ocağımız gibi biz de yaralar aldık .
Her sene biraz daha yalnız kaldık .

Nerde o eski kocaman sofralar,
Birbirine karışan çocuk sesleri ile bağrışmalar.
Toplanırdık her özel günde annemin , babamın evine.
Yemez yedirirdi , sanki dünya onun elinde.
Şimdi herkes bakıyorum da kendi halinde.
Hani bizde toplanıyoruz da arada,
Ama hep birileri eksik aramızda,
Mutluluk bize yarım kalıyor,
Gözlerimiz hep kaybettiklerimizi arıyor.
Kaybetmek yalnız ölümle olmuyor,
Yuvadan uçan her zaman yanında bulunamıyor.

Özlüyorum …..

Ben her sene be arkadaşım , böyle yaralar alıyorum.
Daha ne kadar dayanır yüreğim , bilmiyorum.
Anne , baba kucağını,
Kalabalık ,şen şakrak sofraları,
Hep bir arada TV izlediğimiz akşamları,
Bazen bir arada uyuyup kalmalarımızı,
Babamızın tepemizde su bardağı ile beklemesini,
Annemizin kızarttığı mis gibi kokan
Kızarmış ekmek esintisini,
Velhasıl ben kalabalık ailemizi özlüyorum….

Yeni yıl geliyormuş , banane…
Bayrammış seyranmış , özel gün kimene…
Baksanıza herkes kendi halinde,
Yalnız kalınca insan bu alemde,
Eskiyi daha çok ararmış .
Bende çok özlüyorum .
İstiyorum ki her sabah kalkayım,
Çocuklarımı , torunlarımı etrafımda toplayayım.
Hani evlenseler , kucağıma torun verseler,
Her gün sabaha kadar onunla sabahlayayım .
Toplansak hep beraber bir masa başına,
Küçük büyüğüne , büyük küçüğüne sarılsa.
Hep birlikte ağlayıp ,birlikte gülsek,
Acımızı kederimizi bilinmezlere gömsek.
Ama dedim ya işte …
Alışmış aç gözlü dünya bir kere
Teker teker aldı yine sevdiklerimi de .
Artık sevmiyorum yılbaşılarını ,
Kopardı hep kolumu kanadımı,
Düşünmüyorum bile , belki yarını,
Değilmi ki özlemişim ben anamı , babamı,
Yarım kalan yarınımı…

Kızmayın bana gözleri kurumuyor diye,
Çocukluğumu özlüyorum işte,
Hani bir de yavrularım olsaydı çevremde….

ÖZLÜYORUM İŞTE …
Lustenau
Binnur Tüzün